Szkoła Podstawowa im. Powstańców Wlkp. w Pniewach

Henryk Przewoźny urodzony 21 stycznia 1893 roku w Pniewach z ojca Nepomucena i matki Władysławy z Kucharskich. Ukończył wyższą szkołę realną o profilu matematyczno-przyrodniczym im. Bergera w Poznaniu, gdzie w 1910 roku zdał małą maturę. Następnie skończył Miejską Szkołę Handlową w Poznaniu, a potem Szkołę Dekoracyjną Oppermann & Co w Berlinie.

Dnia 6 marca wcielony do armii niemieckiej, do szwadronu zapasowego 1-go pułku huzarów czarnych (Totenkopfhusaren) we Wrzeszczu. Po rocznej służbie przeniesiony, jako wielkopolski agitator, do 36-go pułku artylerii polowej w Malborku, a następnie rozkazem gen. Wagnera wysłany z Gdańska na front bałkański do 83-go  pułku artylerii polowej armii marszałka Mackensena . W tej armii służył do końca pierwszej wojny światowej, został odznaczony Krzyżem Żelaznym II kategorii. Odwrót zaczął znad Morza Czarnego przez Bukareszt , Alpy Transylwańskie, Kronstadt, Siedmiogród, obóz jeńców Szot. Aresztowany w  Bruck  ratował się ucieczką przez Wiedeń. Dnia 6 stycznia 1919  roku wrócił do rodzinnych Pniew. Nie został poznany przez najbliższą rodzinę z powodu wychudzenia (ważył 33 kg). Po krótkim odpoczynku zgłosił się 13 stycznia 1919 roku do walk w Powstaniu Wielkopolskim. Wyruszył do Kwilcza i już 16 stycznia wziął udział w walce pod Kamionną. Po walce pod Kolnem przeniesiony do baonu w Kwilczu . W marcu skierowany do tworzenia 2-go pułku strzelców wielkopolskich do Chośnicy koło Zbąszynia. Dnia 19 czerwca 1919 roku mianowany sierżantem. We wrześniu 1919 roku brał udział w tworzeniu 153-go pułku piechoty wielkopolskiej, później 73-go pułku piechoty górnośląskiej w Grodzisku, Wolsztynie, Kościanie i Lipnie. W kwietniu 1920 roku został z II baonem 73-go pułku piechoty wysłany na północny odcinek wschodniego frontu  i brał udział w odwrocie lipcowym 1920r. We wrześniu 1920 roku wycofany wraz z 73 pułkiem do Solca Kujawskiego, dalej do Bydgoszczy i Obornik, skąd w lutym 1921 roku został wysłany do Kępna , gdzie ów pułk krótko przed III Powstaniem Śląskim zajął odcinek od Rychtalu do Wieruszowa. Po Powstaniu Śląskim i plebiscycie wysłany z 23 dywizją piechoty do Ostrowa, dalej do Jarocina i Biedruska.

 Dnia 7 października 1921roku przeniesiony do rezerwy.

 Za walki powstańcze odznaczony Pamiątkową Odznaką za Waleczność w Powstaniu Wielkopolskim, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem za Wojnę 1918-1920 oraz  Medalem Niepodległości. Był członkiem Zarządu Bractwa Kurkowego i Towarzystwa Kupców Samodzielnych, członkiem Koła Oficerów Rezerwy, Sokoła, Towarzystwa Śpiewu, Towarzystwa Przemysłowców, Ligi Morskiej, Czerwonego Krzyża, Klubu Tenisowego i wielu innych. Od 1927 roku był naczelnikiem , a później prezesem Ochotniczej Straży Pożarnej w Pniewach. Był również radnym miasta, członkiem Komisji Rewizyjnej Kasy Miejskiej, Spółki Wodnej, Spółdzielni Rolnik oraz członkiem Rady Nadzorczej Banku Kredytowego.

W okresie drugiej wojny światowej wysiedlony do Jędrzejowa, obrabowany przez okupanta i sąsiadów.

Po wojnie schorowany, uznany za wroga władzy ludowej został pozbawiony majątku i stanowisk. Prześladowany przez komunistycznych sługusów Rosji umiera 22 marca 1958 roku w Pniewach.

Wiadomości zebrała prawnuczka

                                                                   Maria Przewoźna