Szkoła Podstawowa im. Powstańców Wlkp. w Pniewach

Swą działalnością patriotyczną i społecznikowską zapisała piękną kartę swego wyjątkowo czynnego życia. Była autorką wielu inicjatyw kulturalnych na terenie Pniew, stawała w obronie ojczyzny, biorąc udział poczynaniach na rzecz uzyskania przez Polskę niepodległości. Nie zabrakło jej również wśród uczestników Powstania Wielkopolskiego.

Helena Bogusławska urodziła się 16 kwietnia 1876 roku w Pniewach jako córka Marcelego Bogusławskiego i Marii z domu Korbańskiej. Miała 11. rodzeństwa. Przez całe swoje życie mieszkał i pracowała w Pniewach., z wyjątkiem okupacji niemieckiej. Wysiedlona przymusowo 2 kwietnia 1941 roku do Jędrzejowa, wrócił w kwietniu 1945 roku. Po ukończeniu Szkoły Powszechnej w Pniewach podjęła pracę w Buku, jako sprzedawca w sklepie konfekcyjnym. Już w roku 1895 założyła w Pniewach przy Rynku sklep z kapeluszami damskimi. W tej inicjatywie wspierało ją liczne rodzeństwo. Utrzymywała nie tylko rodziców aż do ich śmierci, ale również chorą siostrę przez całe jej życie . Około roku 1900 kupiła dom przy ulicy A. Mickiewicza 31, do którego przeniosła swój sklep. Dom ten dzisiaj nie istnieje ( został zburzony przez Niemców czasie wojny) . W tym miejscu stoi obecnie Pomnik Ofiar II wojny światowej.

Już w wieku szkolnym H. Bogusławska podjęła działalność społeczną. Współpracując z miejscowym proboszczem ks. Waleńskim udostępniała polskiej młodzieży książki i prasę polską- zapobiegając jej germanizacji. Z czasem założyła własną bibliotekę , głównie z literaturą polską. Już w roku 1916 spotykała się często z ks. Antonim Ludwiczakiem, założycielem Uniwersytetu Ludowego w Dałkach k. Gniezna. W 1918 roku wspólnie z właścicielka Byszewa Karią Mielęcki i innymi paniami zorganizowała kurs dla sanitariuszy, który przekształcił się w Towarzystwo Czerwonego Krzyża. Szkolenie członków tego Towarzystwa prowadzili lekarze: dr L. Sokołowski, dr Karczewski oraz dr Grobelny późniejszy gen. WP. Członkowie Towarzystwa Czerwonego Krzyża udzielai pomocy wracającym z frontu żołnierzom, udzielali wsparcia uciekinierom cywilnym szczególnie dzieciom. Szpitalu przyjętym od Zakonu Joannitów przyjmowano i leczono powstańców rannych w walkach pod Kamionną.

Helena Bogusławska pośrednio brała udział w walkach jako łącznik i opiekun rannych powstańców. Wzięła pod swoje skrzydła 70. dzieci przywiezionych z kresów wschodnich.

W Towarzystwie Czerwonego Krzyża pełnia obowiązki najpierw prezesa , a później wiceprezesa. W roku 1925 została wyróżniona przez zarząd PCK z Poznania, później wyróżniono ją Srebrnym Medalem PCK.

Na tym nie kończy się jej działalność społeczna i patriotyczna. Przy współudziale H. Bogusławskiej powołano do życia Towarzystwo Miłosierdzia im. św. Wincentego a Paulo, wspomagające uboższych rzemieślników, bezrobotnych , ubogich. Z jej inicjatywy w dniu św. Wincentego odbywały się spotkania z chorymi w kościele, a później w Domu Katolika. Zwyczaj ten trwał aż do wybuchu  wojny światowej. Trzeba podkreślić , że spotkania te miały charakter ekumeniczny. Rejestr jej zasług jest większy. Prawdopodobnie od chwili powołania do życia w 1891 roku Koła Śpiewackiego „ Lira” , była członkiem honorowym i wspierającym. Udzielała się również w Kole Dramatycznym i Kole Przemysłowców.

Helena Bogusławska po powrocie z wygnania do Pniew w 1945 roku zamieszkała w skromnym lokalu, ponieważ dom jej zburzyli Niemcy. Nadal zajmował Asię prowadzeniem sklepu galanteryjnego, który przynosił jej skromne dochody. W drodze wyjątku jako właścicielce sklepu, dzięki staraniom rodziny i przyjaciół ze ZBOWiD dostała rentę , jak na owe czasy bardzo wysoką, bo aż 990 zł. Po weryfikacji jako uczestniczka Powstania Wielkopolskiego została odznaczona Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. W lutym 1970 roku za wszystkie jej zasługi i działania na rzecz walki o niepodległość ojczyzny, kształtowanie patriotycznych postaw młodzieży, działalność społeczną i kulturalną została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Helena Bogusławska zmarła 29 stycznia 1972 roku. Dane jej było przeżyć 96 lat. W ostatniej drodze na cmentarz żegnały ją tłumy mieszkańców Pniew.

Na podstawie materiałów udostępnionych przez Barbarę Stefaniak

                                                     opracował: Tadeusz Wiśniewski